İSTANBUL- İstanbul'un en eski hamamı olan Çavuş Hamamı ile Barbaros Hayrettin Paşa'nın Mimar Sinan'a yaptırdığı Çinili Hamam yeni kuşak sahiplerinin çektiği işletme güçlükleri ve hamam kültürünün giderek yok olması nedeniyle satışa çıkarıldı.
Kaptanı Derya Barbaros Hayrettin Paşa Vakfınca Beşiktaş'taki medrese ve türbeye akar olarak yaptırılan, yer aldığı semtten dolayı Zeyrek Çinili Hamamı olarak anılan hamam 1833 yangınından sonra satılarak şahıs malı haline gelmiş.
Osmanlı mimari üslubundaki hamamların en önemlilerinden olan yapı, kadınlar ve erkekler bölümü olarak çifte hamam şeklinde tasarlandı. Dikdörtgen planlı soğukluğun ortasında mermerden fıskiyeli bir havuz bulunan hamamın son sahibi ise Çetin Karatün oldu.
Karatün'ün yıllarca işlettiği ve ölümünün ardından kiracılar tarafından çalıştırılan hamam, yıllar içinde hamam kültürünün gitgide yok olmasının da etkisiyle geçen yıl kapatıldı.
Ferzan Özpetek'in Hamam adlı filminin çekiminin de gerçekleştirildiği Zeyrek Çinili Hamamı'nın üçüncü kuşak sahiplerinden Gökhan Karatün, hamamın tarihinin korunduğuna işaret ederek, turizme kazandırılmasını istediklerini dile getirdi.
''Üçüncü jenerasyon olarak bu işlere yatkın olmadığımız için aile olarak satmaya karar verdik'' diyen Karatün, dedesinin sahibi olduğu hamamla babası da başka işlerle uğraştığı için ilgilenen olmadığını ve artık satılmasını istediklerini söyledi.

BALAT ÇAVUŞ HAMAMI
İstanbul'un en eski hamamı olarak da bilinen II. Beyazıt ya da Fatih Sultan Mehmet döneminde yapıldığı sanılan Balat semtindeki Çavuş Hamamı yüksek pencereli dikdörtgen yapısı, mermer döşeli içi, havuz şeklindeki kurnasıyla dikkati çekiyor.
Hamam kadınlar ve erkekler kısmı olarak iki bölümden oluşuyor.
Çavuş Hamamı'nın hissedarlarından Salih Akarı, hamamın dededen kalma bir mülk olduğunu ve vefatlarının ardından da işletmesini kiracılarla devam ettirdiklerini ifade ederek, ''Maddi olanaksızlıklar ve restorasyonu zor olduğu için satmaya karar verdik'' diye konuştu.
Akarı, aile olarak hamamı 1,5 milyon dolar bedelle satmak istediklerini de belirterek, buranın nasıl değerlendirilmesi gerektiğine ilişkin ise hamam olarak da turistlere yönelik de kullanılabileceğini söyledi

HAMAM KÜLTÜRÜ
Anadolu kültürünün önemli bir parçası olan hamam kültürü, Sümerlerle ortaya çıkmış, ardından tarihte adı geçen hemen her medeniyetin kültürel bir parçası olmuş.
Türk hamamı ise Türk banyo geleneğinin 15. yüzyılın ikinci yarısında Anadolu"nun hamam kültürüyle birleşiminden ortaya çıkan bir yapıdır. Bu tarihten başlayarak ülkenin dört bir yanında hamamlar inşa edildi. 17. yüzyılda sadece İstanbul"da yaklaşık 15 bin hamam olduğu biliniyor. O devirde insanlar, "gelin", "güvey", "adak" ve "sünnet hamamı" ya da "hamamda kız beğenme" gibi gerekçelerle de hamama giderlerdi.
Hamamlar Osmanlı toplumunda zevk ve eğlencenin her çeşidinin yaşandığı mekanlardı. Erkek ve kadın hamamının ayrı olmadığı tek hamamlarda, çoğunlukla gündüzler kadınlara ayrılırken, erkekler ise sabah erken saatlerde ya da gece yıkanırdı.
Türk kültürünün önemli bir parçası olan hamam sefasını yaşamak isteyenler için özellikle İstanbul"da Osmanlı mimarisinin izlerini taşıyan hamamlar yerli ve yabancı turistlerin rağbet ettiği mekanlar arasında yer alıyor.

Türk hamamı başlıca üç bölümden oluşuyor:
Soyunma yerleri: Geniş bir sofa ve bunun çevresinde bölmeli sekiler bulunur. Yıkanan kimseler bu sekilerde uzanıp dinlenirler.
Yıkanma yerleri: Soğukluktan geçilerek girilir. Burası da bazı bölümlere ayrılır. "Kurna başı" denilen herkesin teker teker yıkandığı yer; "halvet" adı verilen kapalı ve yalnız başına yıkanma hücreleri; bir de üzerine uzanıp ter dökülen "göbek taşı". Göbek taşı, hamamın mermer kaplı zemininden daha yüksek yapılmıştır ve çeşitli geometrik şekillerde olabilir.
Isıtma yeri (külhan): Hamamın altında ateş yanan yerdir. Alev ve duman, mermer zeminin altındaki özel yollardan duvar içlerinden geçer "tüteklik" adı verilen bacadan çıkar.
Türk hamamına özgü terimler ise külhan (hamamların ısıtıldığı kapalı ve geniş ocak), sıcak halvet (külhanın üstü), soğuk halvet (külhana uzak olan yer), natır (müşteriyi yıkayıp keseleyen kadın çalışan), tellak (müşterileri yıkayıp keseleyen erkek çalışan), peştemal (örtünmek için kullanılan ince dokuma) ve takunya (hamam terliği).