İnsan düşünüyor 73 nasıl bir yaş?
İnsan bu yaşta neler hisseder?
İyi mi kötü mü?
Daha aklıma bir sürü soru takılıyor…
Ama hiçbirinin cevabı yok!
Çünkü!
2019 hiç iyi değil… Yakınlarımın sağlık sorunları ve sıkıntılar zirveye vurdu…
2018 sıkıntılarla doluydu..
2017 seyahatler beni oyaladı, ama sıkıntılar hiç bitmedi…
2016 ailede sağlık sorunlarının yaşandığı dönem başladı.
………
Arada geçen yıllarda çok üzüntüler yaşadık.
Yakınlarımız ve sevdiklerimiz birer birer gitti…
Ama her şeye rağmen hayat devam etti..
……..
2002 bugünlere geleceğimizi hiç bilemediğimiz dönemin başlangıcı oldu…
……..
Ben 30 yaşından sonrasını hatırlamıyorum.
Zaman nasıl bu kadar hızlı geçti anlam veremiyorum.
Sankı 27 yaşında evlendim ve hayat denilen çukura düştüm…
Bir hara güre… Bugünlere geldik..
Ama hala çocukluğumu özlüyorum.
Sokakta bulduğum paslı telden yaptığım tel arabanın toprak üzerinde bıraktığı izi seyretmenin bana verdiği mutluluğunu arıyorum.
Ya da bir otomobil tamircisinde yalvar yakar aldığımız bilyalarla tahtadan yaptığım kay kayın bana verdiği mutluluğu özlüyorum.
Kadıköy Ortakokulu’nda okurken en çok şikayet ettiğim, korktuğum sınavları bile özlüyorum. Çünkü o sınavların saati, tarihi belliydi… Kardeşim şimdi sabah yataktan kalkıyorsun. Hangi sınava ne zaman gireceğin ve hangisi karşına çıkacak bilemiyorsun. Ama bu kez ikmale kalmak yok. Mutlaka geçeceksin. Geçmezsen hayatının bir noktası zarar görür…
Sonra Vefa Lisesi’nde sınıf halinde kopya çektiğimiz günleri arıyorum. Kopya hazırlarken dersi öğrenir, sınav kapısında kopyaları yırtar atardım ve geçer not alırdım.
Sınıf arkadaşlarım o zamanın ünlü eşkıyasına benzer yüzü nedeniyle ‘Koçero’ lakaplı Kemal Sunal, Ayı Yaşar, Deve İsmet, Hasan Kabaş… Öğretmenlerim… Edebiyat öğretmenim Fikret Ateş, Matematikçi Salla İhsan, Matematikçi Kürt Emin, Müdür Yardımcısı Cihat Arbek, Müdür Yardımcısı lakabı Azman olan Uzman, bizlere kuru üzüm dağıtan biyoloji öğretmeni taşaklı, kimyacı Yuki, İngilizce öğretmeni Pagurus Süheyla, İngilizceci Ertuğrul, felsefeci Lütfi Öztabağ, Azade hanım, tarihçi Lokomotif, arada bir dersine kaçak girdiğim Fransızca öğretmeni Mösyö ve daha nicelerini özlüyorum…
İstanbul Hukuk Fakültesi’nde Anayasa Prof. Dr. Hüseyin Nail Kubalı, Roma Hukuku Prof. Dr. Ziya Umur, İktisat İlkeleri Doç.Dr.İdris Küçükömer ve daha nicelerini özlüyorum.
İstanbul Üniversitesi Sanat Tarihi’nde hocalarım Bizan Sanatı Prof.Dr. Semavi Eyice, Türk-İslam Sanatı Prof.Dr.Oktay Aslanapa, Avrupa Sanatı Prof.Dr. Mazhar Şevket İpşiroğlu, Halı Sanatı Prof. Dr. Şerare Yetkin, Prof. Dr. Yıldız Demiriz, Prof.Dr. Nuran Atasoy, Prof.Dr. Ara Altun, Arkeoloji Bölümün’de Prof.Dr. Arif Müfit Mansel, Yeniçağ Tarihi’nde Prof.Dr. Münir Aktepe, Yabancı Diller, Eğitim Lisansı bölümünde hatırlayamadıklardım.
Müzik yaparken Batılılar Orkestrası, Beyaz Kelebekler, As Altılısı, Ertan Anapa Orkestrası ve hatırlayamadığım bir çok müzik gruplarında birlikte çalıştığım arkadaşlarımla olmak çok güzeldi…
Gazetecilikte ise yaşamamın 20 yılını geçirdiğim basının zirvesinde olan Hürriyet Gazetesi, Gazete Gazetesi ve sonra Meydan, Milliyet, Star Gazetesi ve TV, TRT Müzik kanalındaki günleri özlüyorum.
Sonra ise Erem Tanıtım’da elemizde doğan Nalburiye, Kırtasiye Otodekparça dergileri…
Market Press’te yayınladığım Yapı Market, Süpermarket, Turizm Market dergileri…
Fenerbahçe Spor Kulübü’nde yayınladığımız Fenerbahçe Gazetesi…
Ve 2006’de turkiyeturizm.com ile internet medyasına giriş…
Ardından gelen Turizm Market, Turizm Haber Ajansı, Cruise Marin gibi online gazeteler…
Halen turkiyeturizm.com editörü olarak turizm medyasının itibarlı yayını ile devam ediyorum.
Gazetecilikte bir sanattır…
Hiçbir engel tanımaz…
Dertler tasalar bir yana, gazetecilik bir yanadır.
Yani gazeteciliğe özel yaşam karıştırılmaz, iş yapılır.
Bize büyüklerimiz öyle öğrettiler.
Biz de öyle yaptık.
Hayat su gibi akıp geçiyor…
Ama insanda yine umut bitmiyor.
Yazarın biri “insan hayal ettiği sürece yaşar” diyor
Benim hayallerim hiç bitmedi…
Onun için son günlerin en güzel ve umut veren sloganı ile,
“Herşey daha güzel olacak” diyorum.
Silivri, 8 Haziran 2019
